Organiseren versus 'We zien wel', en platte maatschappij versus 'standen'

Deze keer weer iets over onze ervaringen voor wat betreft deze cultuur. Wat kan de ene cultuur toch veel verschillen van de andere. Is het leuk om dat mee te maken? Ja, zeker! Is dat altijd makkelijk? Nee, niet echt! Sommige zaken zijn gewoon echt frustrerend. Vandaag en gisteren waren er 2 dagen op school om voor te bereiden voor de tentoonstelling die de komende 2 dagen gehouden wordt. Het is een tentoonstelling over degene die Nuwara Eliya heeft gesticht (Samuel Baker- een britse kolonist). Mocht ik eerst gedacht hebben dat dit vergelijkbaar zou zijn met een schoolproject in Nederland, dan ben ik er inmiddels achter dat er meer verschillen dan overeenkomsten zijn. Er is nauwelijks door de kinderen gewerkt over het onderwerp Samuel Baker/ Nuwara Eliya. Er zijn verschillende organisaties uitgenodigd om een presentatie te geven. Zo is er bijvoorbeeld iemand die in een klaslokaal een presentatie geeft over thee, een ander heeft een fotoexpositie over de watervallen hier in de buurt. Allemaal prima, alleen het frustrerende zit hem hierin dat veel mensen iets hebben toegezegd, maar uiteindelijk helemaal niet komen opdagen. Verder zouden we vandaag (donderdag) met de leerkrachten en de mensen die iets komen presenteren, alles in de school in orde maken, maar.... tegelijk kwamen een aantal mannen de vloeren in de was zetten. Want als je 'hoog bezoek' krijgt (hierover later meer), moet de school er toch piekfijn uitzien. Vloeren in de was... wel, dat betekent dat je een paar uur lang er niet op kunt lopen. We zaten dus een paar uur(!!!!) niks te doen, terwijl er eigenlijk nog heel veel te doen was. Niemand had bedacht dat het 'iets' handiger zou zijn geweest om die vloeren de dag ervoor in de was te zetten, zodat ze de hele nacht hadden kunnen drogen. Dit was werkelijk een enorme verspilling van tijd. Uiteindelijk moesten we toch op de vloeren lopen, want de tentoonstelling begint morgen, en er moest iets gebeuren. Tsja, dat zal binnenkort wel weer een keer moeten. Het valt op dat er zo slecht gepland wordt. Op een bepaald moment moet er iets gebeuren en er lijkt niet verder nagedacht te worden. Ik had bijvoorbeeld wat materiaal gemaakt voor rekenlessen (getallenlijnen aan de muur, tafelkaarten, etc.), maar, de muren moesten ook allemaal gewit voor de tentoonstelling. Alles was van de muren getrokken en gescheurd en dat materiaal kan niet opnieuw gebruikt worden. Op zo'n moment ben ik niet blij..... en is het echt even nodig om, als ik thuis kom, flink 'van me af te ......'. Er komt dus hoog bezoek: de britse 'High commissioner', dat is de engelse ambasadeur in Sri Lanka. De directeur van de school (Prabhath) heeft een gesprek met hem, het doel is o.a. om te proberen steun van de britse overheid te krijgen (Sri Lanka is een oude britse colonie), er zou steun kunnen komen in de vorm van ontwikklingshulp (zoiets begreep ik tenminste). Ik vind het wel weer heel knap dat die 'hoge aandacht' voor de school gevonden is, en we hopen van harte dat hier iets goeds uit komt. Het nieuwe is wel weer dat er hier ongelofelijk veel belang wordt gehecht aan 'belangrijke mensen'. In Nederland of andere westerse landen zijn we veel meer gewend dat iedereen gelijk is. We kijken niet zo op tegen mensen in bepaalde funcies. Maar hier geeft het enorme status als je zo'n hoog persoon op bezoek krijgt. Een van de redenen dat er nauwelijks iets met de kinderen is voorbereid is, lijkt het, dat ze bang zijn dat het niet perfect is. En niks doen is makkelijker dan fouten maken.... We hebben ook wel eens in boeken over cultuurverschillen gelezen dat dit in bepaalde culturen zo werkt: mensen zijn heel bang voor gezichtsverlies en doen vervolgens niks. Ik heb dus met mijn klas wel iets gedaan. De kinderen hadden opstellen gemaakt en tekeningen en vragenlijsten. Ze vonden het geweldig! Maar ik kreeg van 2 collega's al commentaar dat er in het werk van de kinderen 2 spelfouten stonden en dat moest perse veranderd worden want anders dachten 'de mensen' misschien dat de kinderen hier op school niet goed les krijgen...... Leve het onderwijs systeem waarin kinderen gestimuleerd worden om te proberen, en waarin we ze leren dat het niks uitmaakt als je fouten maakt!!! Nederland (en Australie) zijn 'platte landen', en dat in meerdere opzichten. De eerste is duidelijk (landschappelijk), maar ook de relaties tussen mensen onderling zijn vlak (Daarmee bedoel ik dat eigelijk iedereen wel gelijk is, wel anders, maar de een is niet meer of minder dan de ander). Maar hier op school zijn 3 mensen die een bepaalde conciergeachtige functie hebben (op een school van 130 leerlingen...). Ik vroeg daar iets over en ik vertelde dat het in Nederland anders is. Maar ik 'begreep' dat dit hier echt wel nodig is. Een is er bijvoorbeeld om thee te zetten en het een en ander in de keuken te doen. toen ik vertelde dat de leerkrachten dat in Nederland ook vaak zelf doen, was daar verbazing: dat hoort niet bij je taak. Er is 1 man die schoonmaakt, die is de hele dag op school. Dat schijnt ook echt nodig te zijn, want als er tussendoor rommel gemaakt wordt in de klas of als er stoelen of tafels verplaatst moeten worden, kan een leerkracht dat ook niet doen (daarvoor hebben ze een te 'hoge stand') Tot slot is er nog iemand die de hele dag bij de ingang van de school staat, om ervoor te zorgen dat de kinderen niet de straat oprennen. Tsja! Het valt niet altijd mee om in zo'n andere cultuur te zitten. Sommige dingen kunnen zoveel handiger aangepakt worden, met besparing van tijd en geld. Ik moet me goed realiseren dat dit hun cultuur is en dat niet alles hier hoeft te veranderen. Aan de andere kant zijn we hier niet voor niks en het zou wel heel goed zijn als bepaalde dingen wel veranderen (dat vinden ze zelf ook, al weten ze soms niet concreet wat). Er worden nu regelmatig soort van notulen gemaakt van vergaderingen en dat is al heel wat beter dan 3 keer een 'meeting' gehad te hebben over hetzelfde onderwerp... Wel, het is duidelijk dat er 2 kanten zitten aan een verblijf in een andere cultuur. Op sommige dagen moeten we echt even 'van ons afpraten'. Het is tegelijk wel heel erg leerzaam om hier te zijn (Het zet ons over heel veel dingen aan het denken, dingen die wij weer vanzelfsprekend vinden, maar die dat voor een ander weer helemaal niet zijn). Bovendien hebben we ook echt een goede tijd. Op school zijn ze heel blij met ons (en uiteindelijk was dat de belangrijkste reden om te gaan) Het lesgeven is trouwens zo wie zo alleen maar gaaf. Met de kinderen merk ik de culturele verschillen helemaal niet. Ze zeggen heel af en toe iets over mijn uiterlijk (Waarom ik geen sari draag; dat ik wit ben; of dat ik 'snake eyes' heb -lichte kleur, hun ogen zijn allemaal heel donker; of dat ik zo lang ben- ik stoot me elke keer tegen de lamp), maar verder zijn we helemaal aan elkaar gewend, met de volwassenen is dat wel anders, al gaat alles trouwens in prima harmonie! We genieten van deze maanden hier. Tegelijk vinden we het best fijn om straks weer in 'onze eigen cultuur' te leven. Wouter heeft net de zoveelste kikker uit het huis verwijderd. Ook dat zal lekker zijn om niet meer te hoeven doen. Het regent momenteel heel hard (de moessonregens zijn momenteel aan de gang- het regent een deel van de dag, daarnaast is het prachtig warm weer). De straten stonden voor wel 30 centimeter blank tijdens de heftige bui, maar dat zakt na de bui van ongeveer 1 uur wel snel weer weg. De vloermatten in huis beginnen wel te schimmelen van al dat vocht, een beetje een droger huis zou wel weer lekker zijn. Verder hebben we ook erg veel zin in een glas melk uit de koelkast en in een bord spagetti of een australische barbecue!!! Nog even een stukje uit he reisverslag van Jos Specken waar we nog steeds om moeten lachen: De màrkt! Ja, dat is echt een plek, daar moet je een keer geweest zijn. Die geuren en kleuren, dat geschreeuw, die vis die geitjes die je vanaf een slagerstafel zitten aan te gapen terwijl ze zich wellicht afvragen waar de rest van hun lijf gebleven is en ja, sorry het is wel wat cru maar ja, ook niet minder dan de realiteit.