Trip to Ella

Afgelopen vrijdag was het volle maan. 'Leuk', zul je zeggen, maar so what? Elke volle maan (Poya in het Singalees) is weer een vakantiedag in Sri Lanka, dus afgelopen vrijdag en zaterdag konden we er weer op uit: op naar Ella, een plekje waar het berglandschap overgaat in de vlakte naar de zuidelijke kust met schitterende vergezichten. Vrijdagochtend met de bus op weg naar Welllawaya, waar we volgens de Lonely Planet reisgids zouden moeten kunnen overstappen op een bus naar Ella. Eerst maar de bus naar Welllawaya zoeken, er is geen intercity bus die kant op. We stappen dus in de normale bus, dat wil zeggen een stadsbus van minstens 40 jaar oud waar we door de bergen mee rijden: smalle weggetjes, een oude bus met een dikke zwarte rookwalm erachter. In de bus heeft men boxen van huiskamerformaat op de radio aangesloten en in het bagagerek vastgemaakt. We zitten precies onder een box en kunnen de volle twee uur 'genieten' van Singalese muziek. Het is een aparte mix van muziek: een soort country muziek die we in de VS tegenkwamen, een steel guitar zoals we die op Hawai vaak hoorden en een 'klagerige' Sri Lankaanse stem die iets onverstaanbaars zingt. Twee uur kunnen we genieten van deze setting, gelukkig hebben we wel een zitplaats; en zo trekken we met een bus met ongeveer 60 Sri Lankanen dwars door de bergen heen. Ondertussen proberen we te weten te komen wanneer we in Wellawaya zijn en of we inderdaad daar een bus naar Ella kunnen krijgen. Dat valt niet mee als de ander geen Engels spreekt en wij geen Singalees. De ander lijkt maar niet te begrijpen waar we heen willen: naar Wellawaya of naar Ella? Het wordt ons duidelijk als we na twee uur opeens in Ella zijn: deze bus neemt een andere route dan in de Lonely Planet vermeldt staat en we zijn dan ook opeens op de plaats van bestemming. Niets geen overstappen in Wellawaya. Ella Rock Over de spoorbrug Wassen in de rivier Uitzicht vanaf Ella Rock We hebben een kamer gereserveerd in een klein hotel met een prachtig uitzicht over Ella Gap, het stuk waar de bergen abrupt overgaan in de vlakte naar de oceaan. Op naar Ella Rock, de hoge berg naast het stadje met een schitterend uitzicht over Ella Gap. Via kleine paadjes, stukken over de treinrails, over de spoorbrug (nee, gelukkig komt er niet net een trein aan, er komen er maar een stuk of vijf per dag), door thee plantages en door het bos komen we na ongeveer drie uur aan op de top. Geen paden met paaltjes of andere markeringen, gewoon maar vragen aan de lokale bevolking, die vaak aan het wassen is in het plaatselijke riviertje, hoe we ongeveer moeten lopen (wat dan ook aan aantal keer fout gaat). Maar boven aangekomen kunnen we dan genieten van een schitterend uitzicht, alle inspanning waard! Overigens, bij Ella zijn ook flink wat apen in het wild, nog een aantal gezien, ook vlak langs de weg. Apen bij Ella Afgelopen zaterdagmiddag zijn we met de trein teruggekomen naar Nurelia: 34 rupees, ongeveer 25 cent, koste de reis ;-) Eerst naar het station in Ella, om 1 uur vertrekt de trein. We kopen zo'n ouderwets kaartje bij een kantoortje waar de tijd stil gestaan lijkt te hebben: per telegraaf wordt de komst van de trein aangekondigd, grote handels om de wissels om te zetten, we wanen ons 100 jaar terug! Deze trein is 'without classes' wordt ons verteld, 'willen we nog steeds mee?' 'Eh ja, we willen toch terug naar Nurelia, en de bus hebben we al gehad'. Goed, deze trein heeft dus alleen derde klasse en doet er dubbele tijd over dan de bus: 4 uur op een houten bank in een treinstel dat we zelfs niet in het spoorwegmuseum zijn tegengekomen! De snelheid komt niet vaak boven de 20 km/uur! En we hebben ook weer geleerd dat als je van de ene wagon naar de andere wilt (tijdens het rijden!) en er geen doorgang is, dat je dan ook gewoon buitenom kunt. Op de treeplank staan, wachten tot de trein in een bocht is waardoor de treeplank van de andere wagon dichterbij komt en vervolgens gewoon snel overstappen! We zijn nooit te oud om te leren, dus wie weet... Maar de reis is weer prachtig, hoog door de bergen, dwars door de wolken (normaal doen we dat alleen per vlieguig, maar de rails liggen hier echt hoog in het gebergte!), vanuit de hitte in Ella komen we in de kou van de mist op Horton Plains en uiteindelijk weer door de theeplantages naar Nurelia! Kaartverkoop Telegraaf Helaas, ons mini-warmwaterketeltje waarmee we een paar minuten kunnen douchen, is kapot. Ze hebben ons beloofd dat ze het gaan maken. We hebben er niet veel vertrouwen in dat dat zeer binnenkort gebeurt.... Die paar minuten douchen lijken ons nu opeens heerlijke luxe! Helaas is sinds vandaag ook net de gasfles leeg (de wet van Murphy geldt wereldwijd), dus kunnen we helemaal geen warm water maken en ook niet koken. Natuurlijk gaat het net vandaag regenen (meestal regent het tegenwoordig 1 dag in de week en nog eens een keer een bui 's avonds, verder is het meestal mooi weer), en we zitten dus nu (zondagmiddag) in ons huisje naar buiten te staren naar de grijze luchten. Een kopje koffie of thee zit er niet in, ook geen lekkere douche of een warme maaltijd. Dat wordt voor vandaag water (we hebben ook geen koelkast) en brood (met beleg!) en vroeg naar bed. Het kan natuurlijk niet altijd feest zijn. Morgen maar een nieuwe gasfles in het dorp gaan halen... En inderdaad, de wet van Murphy geldt nog steeds: hebben we al eens aangegeven dat de elektriciteit hier best goed geregeld is, de hele maandag is er dus geen stroom! Geen warm water, geen gas en geen elektriciteit: als morgen het water ook niet meer uit de kraan komt, dan hebben we alles tegelijkertijd gehad. Last Friday it was full moon. 'Fine', you might say , but so what? Each full moon (Poya in Sinhala) is another vacation day here in Sri Lanka, so last Friday and Saturday we had time to travel again: to Ella, a small village where the mountains stop and the great plains to the southern coast start, with splendid views. Friday morning with the bus to Wellawaya, where we, according to the Lonely Planet, could find a bus to Ella. First we searched for the bus to Wellawaya, there is no intercity bus into that direction. So we step into a 'normal' bus, a bus at least 40 years old with which we travel through the mountains: narrow roads, an old bus with thick black smoke behind it. They fixed two 'living-room sized' speakers to the radio and the full two hours we may 'enjoy' the Sinhala music. It is a rather bizarre mix: kind of country misic from the US, a steel guitar as we heard being in Hawai and some 'complaining' Sri Lankan voice singing som words we can not understand. We enjoy this for two hours, but luckily we do have a place to sit; and so we continue the journey with a bus with about 60 Sri Lankans across the the mountains. Meanwhile we try to find out when we will arrive in Wellawaya and whether we can find a bus to Ella in that city. Not that easy to figure out: the other people do not speak English, we do not speak any Sinhala. They do not understand where we are going to: to Wellawaya or to Ella? It becomes clear when we suddenly arrive in Ella after two hours: this bus takes another route than mentioned in the Lonely Planet, so suddenly we are at our destination: no need to switch busses in Wellawaya. We have a reservation for a small hotel with splendid views over Ella Gap, the stretch where the mountains abruptly change into the plains to the ocean. We want to get to the top of Ella Rock, the high mountain next to the village with stunning views over Ella Gap. Via narrow paths, following the railway tracks, crossing the railway bridge (happily no train is coming, there are only a couple of trains a day), through tea plantations and through the forest we finally get to the top after three hours. No marked hiking tracks as in Holland, just ask the local people, often washing their clothes in the creek, for the direction. Arriving at the top we get rewarded with some stunning views, making the climb worthwhile. By the way, there are lot of monkeys near Ella, we saw a couple of them right along the road. Last Saturday afternoon we returned to Nurelia by train: 34 rupees, about 25 euro cents ;-) First to Ella railway station, the train departs at 13.00. We buy two of these old fashioned tickets in a small office where nothing seems to have changed in the last 100 years: old telegraph being used to announce the coming of the train. 'This train is without classes', they tell us, 'do we still wanna go by train?' 'Eh yes, we want to go back to Nurelia and do not want to go by bus.' Ok, this train only has third class wagons and the journey will take about 4 hours: double the time of going by bus: 4 hours on wooden benches in a really old train. The speed almost never is more than 20 kmph. We also learned that if you want to go from one wagon to another and there is no internal throughway, you always can go via the outside: just wait in the doorway and as soon as the train is in some curve (and the next doorway of the other wagon comes closer) just step to the next wagon. The journey is splendid again: high in the mountains, through the clouds (really high in the mountains!), starting with the heat in Ella, through the cold fog in Horton Plains and finally back in Nurelia.