ICT education

ICT op John Knox Een onderdeel waar veel ouders van kinderen op John Knox school over hebben gevraagd is het ICT onderwijs, of liever het gebrek daaraan. Er was een oude pc op school aanwezig met een internetverbinding, maar daar was alles me gezegd. Terwijl hier in Sri Lanka meer en meer zaken via een computer geregeld kunnen worden (pc's in hotels, op kantoor, internetbankieren etc.) wordt er nog niet vaak op een lagere school begonnen met ICT onderwijs. Met geld dat we kregen van de 'plakgroep' van de kerk in Rotterdam-Oost hebben we voor de school een aantal computers kunnen aanschaffen. Na wat moeite met installeren en verder klaar maken is er nu een begin gemaakt met het gebruik ervan: gelukkig is er iemand op school met ervaring die de lessen aan de kinderen kan geven. Beter dan dat ik die lessen geef, want dan had de kans bestaan dat, als we eind november vertrekken, het weer zou stoppen. Nu heb ik mooi de tijd gehad om te helpen met het installeren van de software en wordt het onderwijs gegeven door iemand van de school zelf! De kinderen zijn echt enthousiast, met z'n twee-en achter een computer, het liefst zouden ze allemaal er zelf één hebben. Dat gaat niet, maar dit is al heel goed! De jongere kinderen zijn vooral bezig met het maken van een tekening op de computer. Anderen doen een typecursus op de computer en hopen ook de eerste beginselen van Microsoft Office onder de knie te krijgen. Bedankt, mensen in Rotterdam! Nog een foto bij Andrea in de klas: samen werken met één aardrijkskundeboek. One topic many parent of children at John Knox asked for was ICT education, better said: the lack if ICT education. There was one old pc with internet connection, but that was all. At the same time more and more things are done with the help of a computer (pc's in hotels, in the office, internet banking etc.), while there is still not that much of ICT education at primary schools. With money we received from the 'plakgroep', a volunteer group, of the congregation of Rotterdam-Oost we could buy a couple of computers. After some hassles with installing, teaching has started. Luckily somebody at school has experience with pc's and is able to teach the children. That is better than me teaching the children, because, after we leave end of November, it might have stopped at all. This better ensures continuity. I had the possibility to help out with installing the software and the rest is done by people of John Knox themselves! The children are really enthusiast about it, with two behind a computer. They would like to have one for themselves. That is not possible, but this is quite an improvement! The ounger children just started with making drawings on the computer. Other children are doing a training for typing on the computer and will start to learn the first things of Microsoft Office. Just one other photo from the class of Andrea: working together with just one geography book.

De tand van Boeddha en fastfood

De Dalada Maligawa, Tempel van de Tand, is het belangrijkste heiligdom van het Boeddhisme op Sri Lanka: een tempel in Kandy waar een tand van Boeddha bewaard wordt! Ongeveer 1700 jaar geleden, toen Boeddha gecremeerd werd, sprong een van z'n tanden uit het vuur en die tand werd vervolgens door prinses Hemamala vanuit India naar Sri Lanka gebracht. En daar wordt die tand tot op de dag van vandaag nog vereerd door heel veel mensen (zeg maar net zo iets als het jukbeen van Johannes de Doper dat ook in een aantal kerken in Europa ligt). Die tand heeft al heel wat meegemaakt: een keer bijna vernietigd door een Tamil koning, maar toen die met een hamer de tand probeerde kapot te slaan, sprong 'ie onder de hamer weg en werd een ster aan de hemel. Na wonderbaarlijk weer te zijn teruggekeerd als tand hebben de Portugezen, in de 16e eeuw, geprobeerd hem te vernietigen, maar de Boeddhsten beweren dat ze alleen een replica vernietigd hebben. En zo ligt de originele tand van Boeddha dus nog steeds in de Dalada Maligawa in Kandy waar gewone mensen als wij hem dus niet te zien krijgen (hij schijnt ergens in een kistje in een kistje in een kistje in een kistje ... in een kistje bewaard te worden) maar de tempel kunnen we wel in. En daar staan we dan, zaterdag in Kandy. Na twee controles (de Tamil tijgers hebben al een keer geprobeerd de tempel op te blazen en slaagden daar gedeeltelijk in) en na onze schoenen uitgedaan te hebben, staan we op onze blote voeten ongeveer te jodelen op de gloeiend hete straatstenen (het is een warme dag) bij de ingang van de tempel. En de lokale bevolking staat verbaasd toe te kijken waarom we van de ene op de andere voet springen, die mensen lijken echt overal op blote voeten te kunnen lopen. Maar we kunnen naar binnen en krijgen dan onder ander het gordijn te zien waarachter het kistje in het kistje in het kistje ... bewaard wordt. Drie keer per dag gaat dat gordijn open, alleen niet als wij er zijn. Jammer, wat dat schijnt toch speciaal te zijn, heel veel gelovigen die staan te dringen om het buitenste kistje te zien, de lotus bloemen stapelen zich op als offer aan Boeddha, trommelaars, fakkels etc. Dat gebeurt alleen vroeg in de ochtend en laat op de dag, dus als we dat willen zien moeten we een keer twee dagen naar Kandy. Dit keer hadden we slechts ongeveer 5 uur om Kandy te bekijken. 's Ochtends met de bus vertrokken uit Nurelia en na 2.5 uur komen we om ongeveer 10.30 in Kandy aan, de op twee na grootste stad van Sri Lanka. Het belangrijkste doel was de tempel die we wilden bezoeken, naast de lokale markten en het meer midden in de stad. Tussen de middag komen we er echter achter dat Kandy nog een tweetal attracties heeft: onvervalste, ongezonde westerse fastfood restaurants: de Kentucky Fried Chicken (we wanen ons weer in California) en de Pizza Hut. In een land waar de restaurants weinig andere gerechten hebben dan rijst met allerlei bijgerechten (overigens bijzonder lekker) trekken deze ongezonde westerse fastfoodketens als een sterke magneet aan ons... En verder, Kandy: druk, veel verkeer, veel mensen, olifanten, markten, bedelaars, lawaai etc. Om 15.30 weer terug met de bus naar Nurelia, 2.5 uur opgevouwen, maar weer een schitterende reis door het berglandschap hier in Sri Lanka. Overigens, zaterdag zeiden we voor het eerst tegen elkaar dat we hier ons best wel thuis voelen en dat we hier eventueel wel langer zouden kunnen wonen. Niet dat dat gaat gebeuren, we hebben ontzettend veel zin om ons in Perth te gaan vestigen, maar het zei ons wel dat we hier langzamerhand onze weg weten te vinden, mensen leren kennen, weten wat we waar kunnen regelen etc. Foto's vanuit de Dalada Maligawa: foto 1: Boeddhisten bidden en offeren lotus bloemen voor Boeddha foto 2: prinses Hemamala onderweg naar Sri Lanka met de tand in haar haar verborgen foto 3: Boeddha The Dalada Maligawa, Temple of the Tooth, is the most important temple of Buddhism at Sri Lanka. A temple in Kandy where a tooth of Buddha is being kept! About 1700 years ago, Buddha being cremated, one of his teeth appeared from the fire and that tooth subsequently was brought to Sri Lanka by princes Hemamala as a relic. And that tooth is a holy relic till today for many people (compare it to some bones of John the Baptist in a couple of churches in Europe). A lot of things happened to that tooth throughout the centuries: one time almost destroyed by a Tamil king, but when he tried to destroy it with a hammer, it jumped away into space and become a star! After some miraculous reappearance as tooth it was destroyed by the Portuguese, however, as Buddhists tell, they only destroyed a replica. And so the original tooth is still in Dalada Maligawa in Kandy when ordinary people as we... do not get to see it (it seems to be in a box in a box in a box ... in a box) but we can enter the temple. So there we are in Kandy, last Saturday. After two security checks (The Tamil Tigers already tried to blow up the temple and they partly succeeded) and after removing our shoes, we are yelling, standing bare footed at the hot street. The locals look at us surprised; they seem to be able to walk bare footed anywhere. But we can enter and we see the curtain with the box in the box in the box ... behind it. Three times a day that curtain gets opened, but not the time we are there. A pity, it seems to be rather special, many believers, people trying to see the outer box, the lotus flowers as an offer to Buddha, drums, fires etc. Only early in the morning or late in the day, so if we want to see it we have to go for two days to Kandy. This time we only had about five ours to see Kandy. In the morning we left Nurelia by bus and after 2.5 hours we arrived in Kandy around 10.30. Our most important goal: to see the temple, besides the local markets, the lake. In the afternoon we discovered two other important attractions of Kandy: real, unhealthy western fast food restaurants: the KFC (we thought we were back in California) and the Pizza Hut. In a country where all restaurants seem to serve rice dishes, those two western fast food restaurants are like a magnet to us... For the rest, Kandy: crowded, lot of traffic, elephants, markets, beggars, noise etc. Around 15.30 we went back to Nurelia, 2.5 hours folded in a bus, but again, a splendid journey through the mountains here in Sri Lanka. Photos from Dalada Maligawa: Photo 1: Buddhists praying and offering lotus flowers to Buddha Photo 2: princes Hemamala bringing the tooth, hidden in her hair, from India to Sri Lanka Photo 3: Buddha

John Knox

Deze keer een paar plaatjes van op school. Allereerst een klassefoto van 'mijn' klas, met alle kinderen uit Year 5. Met die namen valt het toch nog mee. Ik had de eerste dag alle kinderen hun naam laten opschrijven, en had er voor mezelf wat geheugensteuntjes bijgezet. Zo kon ik oefenen met: 'o ja, dat is die met die vlechtjes', dat is dat meisje dat me een bosje bloemen gaf, en dat is die jongen die nog geen engels kan lezen. Dus, hier zijn ze: v.l.n.r.-vooraan: Zawaheer, Ha-Young, Ashan, Sakumi, Kavindi, Grace; achteraan: Teacher Andrea, Yovel, Farahan, Senani, Salomi, Theerna en Hishma. Het is (weer) erg leuk om de kinderen te leren kennen. De een heel spontaan, de ander heeft een extra schouderklopje nodig. Maar wat zijn kinderen toch kinderen, overal en altijd. Wel komen de kinderen uit heel verschillende milieus. Deze week gaf ik een aardrijkskundeles over water: waar komt water vandaan, hoe belangrijk is water, hoe krijg je schoon water, en dat soort dingen. Een van de opdrachten voor de kinderen was: 'Stel je voor dat je thuis geen warm water had, wat zou je dan doen?' Sommige kinderen wisten niet goed wat ze met die vraag moesten. Er ging bij mij al een belletje rinkelen, ik vroeg: hebben jullie thuis warm water? Antwoord: 'No'. 'All right, so what do you do when you need warm water?' Nou, dat wisten ze wel natuurlijk: vuurtje maken en water koken. Wat een makkelijke vraag!!! Aan de andere kant, er was ook een vraag bij waarbij de kinderen moesten tellen hoeveel kranen ze thuis hadden. De een was heel snel klaar met tellen, de volgende kwam tot een stuk of 20 (haar vader is dokter). Er zijn waarschijnlijk heel grote verschillen, zoals wij trouwens voortdurend merken hier. Voor de kinderen is dat heel normaal. Ze weten het vaak gewoon van elkaar, het schijnt niet uit te maken. Ook qua godsdienst hebben ze het wel over: 'zij is Moslim', 'die is Buddhist'. Verder 2 fotootjes van kinderen in de klas. Op de een zitten ze hard te werken, die andere is tijdens de lunch (dat blijft smakelijk om te zien...) Nog 2 foto's van buiten op het veld. Daar mogen de PJ'ers wel jaloers op worden: zie vooral het uitzicht. Als je hier 'playground duty' hebt, ga je voor je lol naar buiten om te genieten van de bergen en de waterval op de achtergrond. By the way, hebben jullie wel eens geprobeerd de was met wasverzachter te wassen. Wij wel dus, al drie weken! Ach ja, nieuwe etiketten, nieuwe taal Singalees nog niet geleerd, dan wil er wel eens wat mis gaan in de winkel... Wie houdt het dan ook voor mogelijk dat ze in Sri Lanka überhaupt wasverzachter verkopen? Overigens, de kleding ruikt fris en is zacht. Dat moet nog wat worden als we de lokale variant van wasmiddel weten te vinden. For this time a couple of pictures of John Knox School. First, a photo of 'my' class, with all the children of Year 5. Remembering their names is easier than thought earlier. From left to right in the front: Zawaheer, Ha-Young, Ashan, Sakumi, Kavindi, Grace; in the back: Teacher Andrea, Yovel, Farahan, Senani, Salomi, Theerna en Hishma. It is great again to get to know the children. The first one is rather spontaneous, another one needs some extra encouragement. But children are children, all over the world. But they do come from different backgrounds. This week I gave them geography about water: where does it come from, how important is it, how do you get clean water and all these kind of things. One of the assignments: 'imagine you do not have hot water at home, what would you do?' Some children did not know what to do with this question. I started to think and asked them: 'Do you have hot water at home? 'No.' 'All right, so what do you do when you need warm water?' They knew about that: light a fire and boil the water. Easy question! On the other hand: 'How many taps do you have at home?' One was immediately ready with counting, another one came to about 20. SO there are most probably rather big differences, as we notice here almost each day. It is rather normal for the children, it does not matter that much. Also with respect to religion: 'she is Muslim', 'that child is Buddhist'. Two more photos from the children in the classroom: working hard and having lunch. Additionally 2 photos from outside on the field, notice the background with mountains and waterfall!

Bedankt voor alle berichten..

Gewoon even tussendoor, bedankt vor alle mails, berichtjes op de weblog etc. die we krijgen. We vinden het ontzettend fijn om te horen hoe het met familie is, hoe het in Arnhem gaat en wat er verder allemaal speelt. Voor ons gewoon een rustige dag, vanavond hopen we bij Matt en Rebecca te gaan eten. En verder kijken we uit naar de week dat Jan Luursema en Jos Specken langs komen!

Going by train

Zaterdag zijn we met de trein vanuit Colombo teruggekomen naar Nurelia. Acht uur lang in een treinstel zoals je die in het spoorwegmuseum kunt bezichtigen. Alleen daar kom je niet alle mensen tegen die we onderweg zijn tegengekomen. En je krijgt hier nog zo'n echt ouderwets treinkaartje, zoals je die vroeger ook in Nederland had: een langwerpig stukje karton waar de conductuer nog echt een gaatje inknipt. Jammer genoeg moet je het kaartje op het eindstation weer inleveren, zouden ze het gaan hergebruiken? De treinen hier zijn in drie verschillende klassen onderverdeeld: eerste klas heb je een gegarandeerde zitplaats, maar moet je vantevoren reserveren (en toen we dat donderdag probeerde te doen voor de reis van zaterdag ging dat niet meer). Tweede klas, met redelijke zitplaatsen en derde klas waar de mensen volgens mij opeengestapeld zitten. We zijn dus maar tweede klas gegaan en dat beviel eigenlijk prima: alle ramen staan wijd open dus je kunt heerlijk naar buiten hangen. Deuren gaan ook niet dicht, dus een staanplaats half buiten boord is ook een mogelijkheid. Meestal gaat de trein niet veel harder dan ongeveer 30 km/uur, echt gevaarlijk is het dus niet. De rails liggen er waarschijnlijk al sinds de Britten het eiland van de Nederlanders hebben overgenomen, ondanks de lage snelheid wordt je flink door elkaar geklutst. En alle mensen die je tegenkomt: op alle stations mensen die dingen proberen te verkopen, zowel in de trein als buiten langs de trein lopend. Maar ook mensen die een stukje meerijden en continu door de trein lopen en in het Singalees roepend wat ze verkopen. We verstonden er weinig van, maar het rook goed. Toch maar niet gekocht, met de hygiene is het hier vaak minder goed gesteld. Verder iemand die met twee zwaarden aan het jongleren was, er eentje in zijn slokdarm liet verdwijnen, althans zo leek het. Verder mensen die al zingend hun geld proberen te verdienen en nog allerlei andere verschillende type mensen: grandioos om dat eens een dagje aan te kijken. Maar ondertussen gaat de reis door het prachtige Sri Lanka. Beginnend op zee niveau in Colombo en dan door de rijstvelden, tussen de bananenbomen door, door het oerwoud en uiteindelijk naar zo'n 2000 meter hoogte naar Nurelia, tussen alle theeplantages door. We hadden ongeveer om 15.30 moeten aankomen, het werd uiteindelijk 18.00, we weten niet of je hier je geld kunt terugkrijgen bij vertraging... Trouwens ook weer geleerd dat de geestelijkheid (clergy) hier eigen voordelen heeft: op elk station zagen we de toiletten voor mannen, voor vrouwen en voor de clergy. Nu nog achterhalen of dat alleen geldt voor clergy in het Buddhisme, of dat een Nederlandse ouderling (Jan Luursema uit Arnhem hoopt hier in oktober langs te komen) hier ook gebruik van mag maken... Drie dagen weggeweest, maar we hebben onze visa! We hopen tot eind november op Sri Lanka te blijven. En heel veel nieuwe indrukken opgedaan in Colombo: drukte, vervuiling, de oceaan, Buddhistische tempels, een Dutch Reformed church, een Sri Lankaans kantoor van immigratie, bureaucratie etc. Op weg.. Verkoper.. Door het oerwoud Alleen voor de geestelijkheid Door de thee plantages Last Saturday we returned from Colombo to Nurelia by train. Eight hours in a train like the ones that are on display in a museum. But in a museum you will not see all the people we met during the journey. And here you get such an old-fashioned ticket as we had in Holland years ago. Unfortunately you have to return it at the destination station, are they going to re-use it? The trains have three different classes: first class with guaranteed seats for which you have to make a reservation up front (we tried to make a reservation Thursday, but it was already sold out). Second class with comfortable seats and third class where people are just packed. So we took a second class ticket and really enjoyed it: all windows wide open so great to hang outside. No closed doors, so hanging from the train is also possible if desired. Most of the time the train its speed is about 30 kmph. The train rails must have been there since the time that Britain took over Sri Lanka from the Dutch, despite the low speed you get shaken quite heavily. And all the different people you encounter: at all stations people trying to sell food, outside the train as well inside the train. Other people riding on the train to the next station, yelling in Sinhala what they try to sell. We did not understand, but the smell was good, However, hygienic, not sure about... Another person with two swords, doing all kinds of tricks. Other people try to earn their money with singing and all other kind of people: great for one day... Meanwhile the train takes you through beautiful Sri Lanka. Starting at sea level in Colombo, through the rice fields, banana trees, forest and finally at 2000 meter through the tea plantations to Nurelia. We should have arrived at 15.30, it was about 18.00. In Holland you get your money back with a delay like this one, we have not asked for a return over here. Additionally: the clergy has its own privileges here: at each station we saw the restrooms for gentlemen, for ladies and for the clergy. Not sure whether it is only Buddhist clergy... Three days away from Nurelia, but we do have our visa! We hope to stay 'till end of November in Sri Lanka. And lots of new impressions in Colombo: crowded, pollution, the ocean, Buddhist temples, a Dutch Reformed church, a Sri Lankan immigration office, bureaucracy etc.

Colombo

Vandaag hebben we ons visum verlengd zodat we tot eind november hier kunnen blijven. Dat betekent: op donderdag vanuit Nurelia met de bus naar Colombo reizen (6 uur) en vanochtend naar de Sri Lankaanse variant van de IND toe. Daar ging alles prima, het koste slechts een uur terwijl het soms ook een halve dag kan kosten. Je vult een formuliertje in, gaat op goed geluk naar een van de vele balies. Daar wordt er iets ingevuld en een stempel gezet en vervolgens mag je verder naar een volgende balie. Dat werd 'duidelijk' gemaakt met een handgebaar, wij vatten het echter op dat we weer even konden gaan zitten en afwachten. Bleek dus dat we naar een andere balie hadden moeten gaan. Toen we andere mensen dat zagen doen, gingen we maar achter ze aan. Een ander figuur bekeek nogmaals het formulier, zette z'n handtekening en vervolgens konden we betalen. Na nog zo'n 20 minuten kwam ons paspoort terug met een nieuw stempel! Precies waarvoor we naar Colombo waren gekomen. Morgenochtend hopen we weer terug te gaan naar Nurelia, dit keer met de trein. Dat is een mooie route die we een keer willen afleggen. Het kost wel meer tijd dan de bus (8 uur tegen 6 uur), maar het is dan wel goedkoper (190 rupees tegen 240 rupees, ofwel ongeveer euro 1.50 tegen euro 2.00) Lekker goedkoop voor zoveel uur schommelen!

It will go..

Afgelopen dagen zijn we een aantal keer met op locale openbaar vervoer meegegaan: een belevenis apart. Voor 4 cent spring je ergens op de bus, gelukkig is de eindbestemming altijd het centrale busstation in Nurelia, want we kunnen nog niet echt wijs uit het Singalees zodat we de bestemming niet kunnen lezen. De locale stadsbussen worden veel gebruikt door de mensen en zijn dan ook onveranderderd overvol. Denk maar aan de bekende beelden van de treinen in Japan: iemand staat van buiten af de mensen de trein in te duwen. Zo gaat dat hier ook, als je denkt dat er echt niemand meer bij kan, dan wordt er gewoon weer wat verder aangeduwd en kunnen er weer twee passagiers bij. Laatst lukte zelfs dat niet meer, dus begon de persoon die de mensen aanduwde gewoon via de raampjes de mensen te duwen... er kan dan altijd weer iemand extra in de bus. Je staat dan zelf ondertussen klem tussen de andere passagiers, het maak niet uit of je je ergens kunt vasthouden, omvallen kan toch niet. Met een beetje geluk heb je nog wel beide voeten op de vloer, anders sta je dus gewoon op een voet. Om het reisplezier nog wat verder te verhogen: aangezien de gemiddelde Sri Lankaan kleiner is dan wij, zijn de bussen dus ook lager dan in Nederland. Daardoor sta je dus echt klem: beneden tussen alle andere mensen, boven met je hoofd tegen het dak. En nu maar hopen dat de bus geen ongeluk krijgt... Vragen naar een dienstregeling is ook een overbodige vraag. Het antwoord is altijd: it will go (hij gaat wel een keer). Ga maar gewoon naar de 'halte', de bus komt wel een keer. De bussen voor de langere afstand zijn iets beter en iets minder vol. Afgelopen zaterdag wilden we naar Kandy (stad ongeveer 3 uur naar het noorden), de bus vertrekt ongeveer twee keer per uur vanuit Nurelia naar Kandy. De preciese tijd van vertrek hangt af van het feit of de chauffeur de bus al vol genoeg vindt. (Uiteindelijk zijn we zaterdag niet gegaan, omdat het weer eens de hele dag hard aan het regenen was. Gisteren, zondagmiddag, waren we door Matthew en Rebecca Baker, de canadezen die we hier ontmoet hebben, uitgenodigd om mee te gaan naar de opening van een soort koffiebar. Een aantal christenen hier in Nurelia hebben een koffiebar opgezet als evangelisatiemiddel in de gemeenschap. We gingen er heen, verwachtend dat we een kop koffie zouden krijgen, maar het draaide dus uit op een complete kerkdienst waarin Matthew ook nog even voor het blok gezet werd om zomaar even een goede boodschap met de aanwezigen te delen ('please, share the message with us'). Gelukkig werden zijn woorden in het Singalees en Tamil vertaald zodat hij voor elke zin weer ongeveer 20 seconden tijd had om iets te verzinnen. "Ach ja, je weet het nooit in Sri Lanka, er zijn altijd weer dingen die anders gaan dan verwacht" was zijn reactie achteraf. En ja, we kregen onze koffie uiteindelijk In the last couple of days we have been using local public transport a couple of times: quite an experience. For about 4 cents you jump on a bus, luckily the destination is always the central bus station in Nurelia, since we are not able to read the Sinhala words indicating the destination. The local busses are being used often by the people so they are indifferently heavily occupied. Think of the well known pictures of Japanese trains: somebody pushing people into the train. The same happens over here: if you think no more can enter the bus, there will be a lit bit of more pushing and two extra people can get into the bus. Last time even pushing via the door was not successful, so the person started to push the passengers via the windows... and yes, one extra passenger as result. Meanwhile you are stuck between all other passengers, it does not matter whether you can grep somewhere, you cannot fall anyway. With a little luck you still have both feet at the floor, if not, you just stand on one foot during the ride. Just to increase the pleasure a little bit more: the average Sri Lankan is smaller than we are, so the busses are smaller than in the Netherlands. So you are really stuck: beneath between all other people, above with your head against the roof. Just hoping the bus will have no accident... Asking for a time table is superfluous. The answer is always the same: it will go. Just go to the bus stop, the bus will come. The intercity busses are a little bit better and less occupied. Last Saturday we wanted to go to Kandy (city 3 hour north of Nurelia), the bus leaves twice an hour from Nurelia. The exact time is up to the driver: it will leave when he thinks there are enough passengers (Actually we did not go Saturday, since it was raining again whole day) Yesterday, Sunday afternoon, we were invited by Matthew and Rebecca Baker, the Canadians we met here, to join them for the opening of some coffee shop, started as an outreach by local Christians. We all went there, expecting to get some coffee but it turned out to start first with a full blown worship service. Matthew suddenly was invited to share some good words. Luckily for him his words got translated in Sinhala and Tamil, that gave him about 20 seconds for each new sentence. "Well, you never know in Sri Lanka, there always will be surprises" he reacted afterwards. And yes, we got our coffee at least.

Andere cultuur en de eerste dagen op school

Vandaag (donderdag) is het een vrije dag, een of andere Hindoe feest vandaag. We werden vanmorgen vroeg alweer gewekt, deze keer niet door de oproep tot gebed van de moskee (we slapen daar nu af en toe doorheen, 5 uur 's ochtends), maar door een langdurige 'muzikale voorstelling' vanuit de Hindoe tempel hier vlakbij. Een van de vele vrije dagen in Sri Lanka. Hier schijnen ze de meeste vrije dagen te hebben van de hele wereld. Omdat er 4 officiele godsdiensten zijn, is iedereen op alle religieuze feestdagen van alle religies vrij! Daarnaast is men elke volle maan vrij. Tel uit je winst! Deze week zijn net de scholen begonnen, maar donderdag is al vrij. Ik heb zo'n vermoeden dat er niet veel volledige weken in een jaar zitten... Ik werk al jaren 4 dagen per week. Ondanks mijn volledige 'baan' hier, zal ik toch aan een normaal gemiddelde komen, denk ik. Vandaag gaan we maar eens foto's maken in onze omgeving. De foto's van ons eigen huis hebben we eerder laten zien. Deze keer een aantal foto's van de huizen om de hoek. We komen daar zo'n beetje elke dag langs op weg naar het stadje (het centrum is zo'n 20 minuten lopen van huis). Het valt ons elke keer weer op hoe groot de verschillen hier zijn: best mooie huizen (zoals het onze-al zitten er ook onder onze deuren kieren van minstens 3 centimeter, zit er een barst in de ramen, lekken de wc en de kranen minstens een emmer vol per dag, springen de kikkers door de badkamer als het hard heeft geregend, is het huis heel vochtig en hebben we veel vliegen en muggen, en hadden we gisteravond helemaal geen water omdat er waarschijnlijk ergens een breuk was), maar ook veel ouds en gammels. Naar ons gevoel zijn veel huizen 'lapwerk'. Er is veel golfplaat gebruikt. Hoe lang staat zoiets er al? Verder hangt er altijd wasgoed te drogen, zie je overal stroomdraden. Het is er lawaaierig (waarschijnlijk geen enkele privacy als je daar woont), er ligt veel rommel, en rond etenstijd en 's avonds zie je er grote stinkende rookwolken. Waarschijnlijk wordt er veel hout gebruikt voor het koken en verwarmen (van water). Ook wordt er afval verbrand (Dan ben je dat ook weer kwijt...). Altijd weer mensen die iets proberen te verdienen. Waarschijnlijk hebben veel mensen een eigen tuin. Je ziet vaak mensen op een kleedje groente en fruit verkopen. Op een van de foto's staat ook een man zijn spullen te verkopen. Let vooral ook op de kleren. Dikwijls lopen mannen hier in rokken. Of eigenlijk zijn het lappen die ze om zich heen gebonden hebben. Soms hangen ze lang, maar als het hard regent, trekken ze ze omhoog (omgorden?), zodat ze niet nat worden. Best makkelijk waarschijnlijk. Ook hier trouwens weer grote verschillen. Er zijn ook zat mannen in pantalons en blousjes. Veel verschillen naast elkaar. Het lijken geen aparte groepen te zijn. Je ziet regelmatig een groepje mannen met elkaar staan praten, met een aantal in onze ogen 'moderne' mensen en een aantal anderen die er veel traditioneler uitzien. Eigenlijk loopt wel iedereen op slippers of sandalen. Ook erg handig met die harde regen hier. Het wordt wel vies, maar als het weer stopt met regenen, spoel je je voeten even af onder een stroompje en kan je weer verder. Zo heb je geen natte schoenen en sokken! Over regen gesproken: het regent erg veel. Eigenlijk elke dag wel een tijd. Zo komen we uit het droogste continent, Australia, in de regen terecht. Wel jammer, want dan gaan we er minder op uit. Het is er wel des te groener om, en dat is wel weer mooi. Mensen verplaatsen zich hier vooral lopend, per fiets en met openbaar vervoer. Wat openbaar vervoer betreft heb je voor de korte afstanden de 'tuktuk' Dat is een driewielbrommertje dat je van huis naar bestemming brengt voor een paar ruppies. Er rijden er talloze rond. Voor langere afstanden nemen de meesten de bus. Wat een gezicht! De bussen zijn barstensvol. Als er naar ons gevoel al niemand meer bijkan, gaat er nog een hele rij bij in. En als het echt niet meer past, kun je altijd nog buitenboord hangen. Daar gaan we zeker ook nog gebruik van maken (hebben we bij ons bezoek aan Sri Lanka in februari ook al een keer gedaan. Een hele belevenis, alleen waren we bang dat we bij de halte niet op tijd bij de uitgang zouden kunnen komen...). Die bussen zijn onmogelijk vervuilend. Allemaal diesel. Oude dingen, die misschien al jaren geleden in Europa zijn afgekeurd, toen nog jaren in de hoofdstad hebben rondgereden en nu aan een derde leven in het binnenland bezig zijn. Dikke zwarte rookwolken uit de uitlaten. Als er weer een langskomt nemen we vaak van te voren even diep adem! Maar als je een tijdje op het busstation staat te kijken heeft dat niet zoveel zin, dan wordt je gewoon hardstikke smerig en bedenk je dat je misschien wel het equivalent van een pakje sigaretten hebt binnengekregen in je longen. Ook een foto hierbij van 1 van de vele winkeltjes. De meeste winkeltjes verkopen 'alles', in onze ogen veel rommeltjes, ook voedsel, telefoonkaarten, wat kleding, en werkelijk nog veel meer. Ook hier weer mooi om mensen te kijken. Wij zijn niet de enigen die kijken trouwens. We zijn zelf ook een bezienswaardigheid. Veel mensen groeten ons op straat. De bedelaars weten ons ook wel te vinden. Een beetje vervelend was, dat we gisteren zelfs iemand aan de deur kregen om geld te vragen. Het was een man die op school een klusje had gedaan en die mij daar had gezien. Hij kwam bij ons aan de deur om geld te vragen voor medicijnen voor zijn zieke zoontje. Wat moeten we? dachten we. Waarschijnlijk zit hij echt met een probleem. We geloven best dat hij een ziek zoontje heeft, maar als we geld geven.. hebben we dan morgen de volgende aan de deur? Dat vermoeden hebben we zeker. En dat leek ons toch niet verstandig. De mensen hebben toch al zo'n vreemd beeld van blanken. Alsof wij een onuitputtelijke voorraad geld hebben en daar niet voor hoeven te werken. Alle blanken die zij zien, zijn op dat moment ook niet aan het werk, maar vakantie aan het vieren, en ze hebben in de ogen van de mensen hier ook heel veel te besteden. Maar de mensen hier zien niet, dat wij thuis ook om 7 uur ons bed uit komen en de hele dag werken, vervolgens onze boodschappen doen, wassen en de wc schoonmaken. Waarschijnlijk heeft hun beeld van blanken nog veel met het koloniale verleden te maken: de blanken zijn rijk en hebben het voor het zeggen. Op school merk ik dat mensen ook anders naar me kijken. Een aantal gaat staan als ik binnenkom. Best vervelend! En toen ik een doek over mijn bureau wilde halen omdat het erg vies was, was dat ook niet de bedoeling en schaamde degene die eigenlijk de schoonmaak moet doen zich weer... Het lijkt me niet veel nut om ze uit te leggen dat ze niet hoeven te gaan staan als ik binnekom, dan zouden ze wel gaan zitten, maar alleen omdat ik dat zeg... Ik probeer maar te laten merken dat ik ook maar heel gewoon ben, ik gewoon werk, ook gewoon wel eens moe ben, etc. Nog even over die man aan de deur: we hebben hem geen geld gegeven, al ging het maar om 6 euro, wat wij natuurlijk makkelijk kunnen missen. Het leek ons gewoon niet verstandig om aan de deur te geven, omdat dat waarschijnlijk rond gaat (trouwens: hoe wist die man waar wij wonen? weet iedereen dat hier?) en we wel een geldautomaat lijken waar iedereen wel wat kan komen halen... We helpen liever op een andere manier. Maar het was wel moeilijk om iemand in zijn gezicht te zeggen dat je hem niet kan?/wil? helpen. We moeten toch nog eens aan bijvoorbeeld die Canadezen die we zondag ontmoet hebben, vragen hoe zij zoiets doen. Het is dus best wel zoeken hoe je leeft in zo'n andere cultuur. En dan nu wat schoolervaringen. Ik heb inmiddels 3 dagen gewerkt op de John Knox School. Dagen met veel indrukken. Aan de ene kant het lesgeven aan de kinderen en aan de anderen kant overleggen met de directeur en praten met de leerkrachten. Het werk met de kinderen is echt fantastisch. Wat zijn ze enthousiast! Ik geniet erg van het lesgeven. 's Morgens eerst een bijbelverhaal vertellen. Ik probeer wat meer onbekende verhalen te vertellen. Veel kinderen kennen bijvoorbeeld wel de verhalen van de schepping, Noach, Abraham en koning David, maar veel andere verhalen kennen ze niet. Ik ben nu begonnen met koning Salomo. Het is wel erg geweldig om een 'nieuw' bijbelverhaal te vertellen. Dat gebeurt in Nederland op een vrijgemaakte school niet vaak, daar kennen de kinderen de verhalen al van thuis. De kinderen zitten echt in spanning hoe het af gaat lopen. En wat is het mooi om erover door te praten wie God ook nu voor ons is. Bij de bijbelles is er een andere groepsindeling dan bij de andere vakken. Op school zitten ook Hindoekinderen, Buddistische kinderen en moslimkinderen. Een aantal daarvan volgt de bijbelles niet, maar krijgt les in algemene religieuze vorming. Na de bijbelles, geef ik rekenen aan 'mijn eigen groep' (Year 5). Leuk om te doen. Eigenlijk nauwelijks anders dan de rekenles in Nederland, of het moest zijn dat de kinderen als ze een antwoord gaan geven, op gaan staan. Dat schijnt beleefd te zijn. In Amerika gebeurde het soms ook. Ik vind het erg onlogisch. Elke keer weer kinderen die steeds gaan staan, stoelen die schuiven of omvallen. Gelukkig hebben kinderen veel energie, maar ik zou het knap vermoeiend vinden om steeds te gaan staan als ik iets wilde zeggen... Ik geef vervolgens rekenen in Year 6. Dat is wat lastiger, omdat de verschillen in die groep veel groter zijn. Er is aardig wat verloop op school. Een 'doorgaande lijn' qua leerstof is niet helemaal aan de orde. Een nieuw kind heeft bijvoorbeeld nog niet geleerd te vermenigvuldigen, terwijl de leerstof van de groep al moeilijke bewerkingen met vermenigvuldigen aanleerd. Een uitdaging op zich. Dit vraagt om differentiatie, elkaar helpen en zelfstanig werken (Al is er op dit gebied nog wel het een en ander te winnen... Misschien is dat een keer aan de orde in de toekomst) De kinderen kunnen van kleine dingen heel erg genieten. Voor de onderwijsmensen die dit lezen: 'Head, shoulders, knees and toes' doet het prima in Sri Lanka. En de kinderen vinden het helemaal geweldig! Ze kennen ook nauwelijks liedjes. Ik geef aan 5 klassen muziekles (1 keer in de week). Ik had nog een leuk liedjesboekje uit Amerika en dat komt nu prima van pas. Een liedje met bewegingen, klappen erbij of muziek maken, en de les is geslaagd! Ik geef ook een aantal lessen aardrijkskunde. Een leuk vak, vind ik zelf, en op de basisschool niet moeilijk te geven omdat de meeste dingen die je vertelt toch nieuw zijn. Ik geef nog wat losse lessen: een uurtje knutselen in de ene groep, citizenship/sociale vaardigheden (eerst moet ik zelf maar eens leren welke vaardigheden in deze cultuur belangrijk zijn voordat ik me hieraan waag. Afgelopen dinsdag heb ik de 45 minuten gevuld met het spel 'liften'. Dat viel erg in de smaak! En aangezien je dan met groepsvorming bezig bent, kon ik het wel onder het vak 'sociale vaardigheden' laten vallen, vond ik). Ik geef in een week 4 uur les in een groep van 5/6 jarigen. In die groep zitten 2 kinderen die geen engels kennen, maar die zelf niet doorhebben dat ik ze niet versta. Ik probeerde aan een ander kind te vragen om voor mij te vertalen, maar het zijn nog zulke kleine kinderen en ik ben waarschijnlijk zo vreemd voor hen, dat dat niet helemaal overkwam. Aan het eind van de dag zei ik tegen de groepsleerkracht van die groep dat ik dat wel erg lastig vond, maar ze zei "Voor mij is het ook niet te doen, want ik ken wel Singalees, maar dit meisje spreekt Tamil..." Zo heeft een dergelijke school zijn eigen uitdagingen, waar ik in Nederland nooit mee te maken heb gehad. (al zijn er natuurlijk ook in Nederland zat scholen waar ze met tweetaligheid te maken hebben-he Martine?) Het schoolgebouw is eigenlijk een groot huis waar in de verschillende kamers lesgegeven wordt. Niet alle kamers hebben een deur, dat betekent dat je niet veel rust hebt in je klas. In het lokaal waar ik het meeste lesgeef, zit wel een deur, maar ook dat betekent niet dat je niet gestoord wordt tijdens de les. De wc moet je bereiken via mijn lokaal, dus we worden nogal eens gestoord. En, in plaats van dat iemand heel zachtjes de deur van het lokaal open doet en de deur van de wc binnenglipt, zodat we het nauwelijks zouden merken, gaat de deur nu open en wordt er -zoals dat blijkbaar heel beleefd is- heel hard gevraagd: 'Excuse me, teacher, sorry for disturbing, may I use the toilet'. Vooral 1 collega vindt het heel belangrijk om beleefd te zijn, terwijl dit volgens mij averechts werkt. Als iemand zachtjes het lokaal binnen komt, merken de kinderen die zitten te werken daar niks van, maar als je heel hard zegt 'Sorry dat ik stoor...', is dat een ander verhaal....! Er zijn wel meer dingen die gebeuren 'omdat we dat altijd zo doen' of 'omdat het zo hoort', terwijl het volgens mij ook anders kan. Er gaat bijvoorbeeld om 10 voor half 9 een bel. Er werd me verteld dat dat de bel is om absenten te noteren. Maar de school begint pas om half 9. Veel kinderen zijn zelfs pas aanwezig om kwart voor 9, en degenen die wel aanwezig zijn, zijn nog buiten aan het spelen. Hoe kan ik dan noteren wie absent is??? Maar goed, er is denk ik iemand aangesteld om die bel te luiden, dus dat gebeurt. Verder niet vragen, in de praktijk doet iedereen het toch anders. Verantwoordelijkheid nemen, of vragen stellen gebeurt weinig, heb ik het idee. Dat is natuurlijk ook wel echt westers. Ik schreef al iets over het toilet. Hmm, ik ken schonere. Er ligt een laag water op de vloer en wc papier is er niet. Ik heb een vermoeden dat ze daar hun handen voor gebruiken. Dat schijnt in meer aziatische culturen te gebeuren. Je moet ook vooral je rechterhand gebruiken als je eet (met je handen!). De linkerhand is ergens anders voor... In de wc staat een grote bak met water, even afspoelen dus die hand, voordat je het toilet verlaat. Gelukkig komen in Nurelia ook toeristen en kunnen we in de winkel wel toiletpapier krijgen. Ik heb elke dag een rol in mijn tas als ik naar school ga. De school duurt van half 9 tot kwart voor 3. Vorige week hebben we met een aantal leerkrachten een lesrooster voorbereid. Maar 1 leerkracht is niet komen opdraven deze week. Een klas heeft dus nauwelijks les. Dat moet anders, vindt iedereen, maar even doorpakken en taken verdelen is er niet bij. Op het rooster van mijn groep staan ook een paar vakken die ingeroosterd zijn voor in de loop van het jaar, bijv. ICT. Dat kan nu nog niet gegeven worden, maar het stond wel op het rooster. Een van de leerkrachten had het doorgekrast en nu staat er op het rooster 'no ICT', i.p.v. 'ICT'. Oke, denk ik dan: No ICT, en dus?? Dat betekent dan toch dat de kinderen niks te doen hebben? Ik ben op dat moment in een andere klas aan het lesgeven dus ik ben niet in de groep waar ik de 'class teacher' van ben, maar hoe kan je op een rooster zetten: dat er iets niet gegeven wordt, en niet denken: 'dus...'. Daar kan ik met mijn westerse achtergrond niet bij. Ik merk dat wij zoveel zakelijker denken: alles op een rijtje zetten, knopen doorhakken, verantwoordelijkheid nemen. Af en toe kaart ik iets aan, maar dat gaat ook niet allemaal tegelijk. Initiatief nemen, lessen voorbereiden, een vergadering plannen is ook allemaal heel anders. Een aantal leerkrachten kwam maandagmorgen opdraven toen de kinderen ook al kwamen! De directeur had wel gezegd dat ze in de laatste week van de vakantie ook een aantal dagen op school moesten zijn om dingen voor te bereiden, maar hij wist eigenlijk ook niet echt wat er dan zou moeten gebeuren (Alleen het maken van het lesrooster, en dat was vorig jaar ook pas op de eerste schooldag gemaakt, dus dat is een hele verbetering! Het lesrooster is wel nodig, omdat niet iedereen steeds in dezelfde klas lesgeeft. Ik heb voor de directeur een lijstje gemaakt van de dingen die wij in Nederland op school altijd probeerden voor te bereiden voordat een nieuw schooljaar begint. Daarbij o.a. een lijst met een verdeling van taken). Sommige dingen gaan slordig. het schijnt dat nog niet alle kinderen hun rapport van vorig jaar hebben gekregen! We gaan bijna afsluiten. Het is maar goed dat dit een extra vrije dag was, we zitten al zo vol met indrukken, die konden vandaag even bezinken en genoteerd worden. Nog een laatste groet. Gisteren werd ik op school door een leerling op een heel bijzondere manier gegroet: het meisje knielde op de grond voor me neer: op de hurken, handen voor de borst en een buiging maken. Ik stond er wel even van te kijken! We groeten jullie! Als afsluiting een foto van twee collega's aan de lunch, zie een vorige posting ... eten met de handen, samen delen Today (Thursday) is a day off becaue of some Hindu feast today. We woke up this morning quite early, this time not by the mosque with their call to prayer (We can handle that now, we do not awake anymore at 5AM), but by a musical performance from within the Hindu temple close by. One of the many days off here in Sri Lanka. They seem to have the most vacation days here in Sri Lanka. Because there are 4 official religions over here, all religious days of these 4 religions are vacation days. Besides that, each and every full moon is another vacation day. The schools just started this week, but Thursday is already the first day off. I guess there are not that many 5-day school weeks in a year... Today we are going to take some more pictures in this area; the pictures from our house we already showed in a previous posting. This time a couple of pictures from houses around the corner. We pass by each and every day on our way to downtown (about 20 minutes walking distance from our house). The differences are remarkable: some nice houses (like ours although the doors do not actually completely close, the window has been broken, the toilet is leaking and after a heavy rain the frogs are jumping through are bathroom). But also old and shaky houses. How old are they? And clothes drying in the sun, electricity cables everywhere. It is noisy over there (most probably no privacy for people living in these houses), lot of dirt and around dinnertime lots of stinking smoky clouds. Most probably people use a lot of wood to cook and to warm some water. Also people are burning the garbage, easy way to get rid of it... And people everywhere trying to earn something. Lots of people seem to have their own vegetable garden, you see lots of people trying to sell those. In the picture a man tries to sell his stuff, notice is clothing. Men often wear skirts. Sometimes they hang to their ankles, but with heavy rain they just bind them to their waist, preventing them to get wet. But also with clothing there are quite some differences, also lots of men with trousers and shirts. Lots of differences next to each other. Quite often you see a mixed group of people, some have traditional clothing, and some have more western type of clothing. And all of them are wearing sandals. Easy with al the rain; they get dirty, but when the rain stops, you can easily clean them in some water, no wet socks and shoes! Speaking about rain: it is raining a lot! Each and every day. So we leave one of the driest continents, Australia and end up in this rain. But the result is quite green nature and that looks pretty! People are on their way here either walking, biking or by public transport. For public transport you have the 'tuktuk' for shorter distances: kind of three-wheel moped bringing you to your destination for a couple of rupees. For longer distances people ride the bus. Most busses have way too many passengers on board. When we think it is full, another line of people get in. And if it is really full, you also can hang in the doorway. We will certainly use them, as we did in February. Quite some experience, we only were afraid we could not get out on time at our destination. Those busses are producing quite some pollution. Old barrels, probably exported from Europe many years ago, being used in the capitol Colombo for years and now in their third life here in the Hill country. Thick back smoke. Just take a deep breath first the moment one of these busses passes. But anyway you get dirty and most probably you inhaled something equivalent to one pack of cigarettes. Another photo shows one of the many small shops in town. Most shops try to sell all kind of products: food, phone cards, some clothing and quite some other stuff. Lots of beautiful people to look at and we are not the only ones looking, people are looking to us as well. Beggars seem to find us well. Yesterday somebody came to our door asking for money. The man was a workman doing some painting at John Knox School and had seen me over there. Asking for money for medicines for his son. What could we do? Most probably he had a real problem, but if we give to him... do we have a line of people in front of our door tomorrow? It did not seem wise to give money. People already have some strange idea about white people, as if we have some never ending supply of money and we do not have to work for that money. But they see only the white tourists with lots of money and nothing to do … About the experiences at John Knox school: I have worked at school for three days. Full days with lots of new impressions! On one hand teaching the children, on the other hand discussions with the principal and talking with the other teachers. Working with the children is fantastic! They are really enthusiast and I enjoy teaching. In the morning I first tell a Bible story, especially the less known stories. Most children know the stories about creation, Noah, Abraham and king David, but they do not know the other stories. So I started with king Salomon. It is great to tell them 'new' stories, the kids are really keen to hear how the story ends. And it is really good to talk with them about Who God is nowadays for us. After the Bible lesson, I do math with my own class, Year 5. Not that much different from math in Holland, except that the children, as soon as they want to answer a question, are standing up. That seems to be polite, I encountered it in the USA as well while teaching over there. But for me it is quite illogical: children standing up, chairs falling etc. Luckily the kids have lots of energy, I could get quite tired if I had to stand up again and again as soon as I wanted to say something... Subsequently, I give math to Year 6. A little bit more complicated, since there are bigger differences between the children in that group. A new child, for example, does not know about multiplications, while the book talks about the more complicated forms of multiplication. So teaching at various levels to the various children, another challenge. Additionally, I give a couple of hours geography to various groups, citizenship to some groups and music to 5 different groups, the children seem to really enjoy. In the group of children of 5/6 years old there are 2 children that do not know any English, they even do not understand that I do not understand their Tamil language. I spoke about this with another teacher, she told me that it was hard for her as well since she spoke Sinhala and no Tamil. So John Knox has its own difficulties I never encountered in Holland. John Knox School is actually a big house with the various rooms serving as class rooms. Not all rooms have a door, so it not that quiet throughout the school. My classroom does have a door, but in order to get to the bathroom, you have to go through this classroom. You would expect somebody to slip in quietly, so it is not disturbing that much. But it seems to be more polite to open the door and ask loudly 'Excuse me, teacher, sorry for disturbing, may I use the toilet'. Quite disturbing this way, but it is the way it is, being polite is more important. Another thing: at 08.20 rings a bell indicating that it is time to write down the absentees. But school starts at 08.30, children are still playing outside, so how should I make that list... But it is somebody his job to ring that bell at 08.20. No further questions do it your own way anyway. Taking your responsibility, asking questions, not a strong point of people over here: 'it is the way we are used to, so that is why...' Quite different from a western culture: taking responsibilities, make decisions, prepare lessons, planning a meeting with an agenda .,.

Week-end

Ons eerste week-end in Nurelia. Het kost tijd om onze draai hier te vinden, wat doe je een hele dag, is er nog iets bijzonder te doen hier in de omgeving (de Lonely Planet reisgids is redelijk compleet, maar over Nurelia zelf staat weinig vermeld, behalve de restaurants, de paar hotels etc.). Ofwel, zaterdagmorgen eerst maar eens boodschappen gaan doen. Naar de winkels in het stadje lopen we ongeveer 20 minuten, dus boodschapen doen is niet iets van tussendoor, je bent er al gauw anderhalf uur aan kwijt. Ook hebben we een winkeltje met internet gevonden, voor 6 Rupees per minuut (6 Euro cent) kunnen we wel een poosje rondsurfen en onze mail checken. Dat poosje wordt al gauw een poos, aangezien het nog een ouderwetse inbelverbinding is, maar er is dus internet beschikbaar en niet alleen op de John Knox school, waar we ook wel gebruik maakte van de computer om op internet te komen. Nog iets verder door het dorpje lopen: een public library, bibliotheek, mooi, misschien handig om eens wat boeken te lenen. Nou nee dus, je kunt daar gaan zitten om de boeken die ze hebben te gaan lezen, uitlenen is er niet bij! Daarna de Cargill in, de lokale supermarkt: 30 cent voor wortels, 40 cent voor een half brood, 40 cent voor een liter (schoon) water, maar bijna 4 euro voor een pot nutella. Vlees kopen we maar niet, maar een blik Smack voor de macaroni is er wel, kost alleen iets meer dan 5 euro. Prijzen zijn dus of heel laag of onbegrijpelijk hoog. Maar goed, heel veel dingen zijn er dus gewoon. Zaterdagmiddag regende het. Dat is alles wat je kunt zeggen, het kwam de hele middag met bakken uit de hemel, dan kun je dus weinig anders doen dan gewoon thuis zitten, lezen, beetje werken op de laptop etc. Honden lopen er hier in overvloed, ze lijken van niemand te zijn, scharrelen maar wat rond, je hebt er geen last van. Totdat het nacht wordt: overdag hoor je ze niet, maar 's nachts lijken alle honden tegen elkaar in te blaffen, in slaap vallen wordt dan een nieuwe uitdaging. Maar het lukt wel, zeker tot een uur of vijf want dan begint de moskee hier beneden allerlei klanken uit te stoten, waarschijnlijk de eerste oproep tot gebed voor de dag. De islam is een van de vier godsdiensten hier (islam, budhisme, hindoeisme en christendom) en zeker niet de grootste, maar het hele dorp kan meegenieten. Voor de statistici: 74% van de mensen op Sri Lanka is budhist, 18% is hindu en de rest is gelijkelijk verdeeld tussen islam en christendom. Christendom, waar kunnen we zondag naar de kerk? Nog even gekeken bij de Anglicaanse kerk: een groot bord met allerlei Singalese teksten, lastig om wijs uit te worden. Een paar engelse woorden met 08.00 erbij, maar of dat nou betekent dat er een engelstalige dienst is? Verder naar beneden in Nurelia staat nog een kerkgebouw, methodisten gemeente. Om 09.00 zou er een engelstalige dienst zijn, we besluiten daar op zondag maar naar toe te gaan. Zondagmorgen, op weg naar de kerk, we zijn benieuwd waar we terecht komen, zijn er nog meer blanken die hier in Nurelia wonen en naar een kerk gaan? We lopen de helling af richting kerk en op een splitsing zien we nog een ander stel blanken lopen, niet dezelfde kant op als wij maar hij heeft een bijbel in zijn hand, toch maar even aan hen vragen waar ze heen gaan. Het zijn mensen uit Canada, wonen hier al vijf jaar in Nurelia. Via Joel Somerville, iemand uit Ierland die ook op John Knox school vrijwilligerswerk gedaan heeft (in 2003) en met wie we via e-mail al een poosje contact hebben om wat ervaringen van hem te horen, hadden we al een keer gehoord dat er ook mensen uit Canada hier wonen. Is het toeval dat we net hen tegenkomen op weg naar de kerk, juist ook als ze vertellen dat de kerk waarheen we op weg waren niet om 09.00 een engelstalige dienst heeft, maar om 10.00 (ondanks de aankondiging op het bord)? Nou nee, we ervaren dit echt iets als door God geleidt. We gaan maar met hen mee naar de kerk, ze gaan naar een Pinkstergemeente iets verderop. Als we er komen staat de dominee al klaar met elektrisch gitaar en voor zeker drie kwartier wordt er van alles gezongen: nummers die we kennen van de Worship cd's van Michael W Smith, Opwekking in het engels en nummers uit de E&R bundel. Er zijn iets van 20 mensen waarvan dus 2 Canadezen met hun zoontje, wij met z'n twee-en en de rest zijn Sri Lankanen. Na drie kwartier zingen is er een preek, het lijkt wel of we weer in Arnhem zijn: een missionaire gemeente zijn, niet een paar mensen aanstellen die we het werk laten doen, maar God wil ons allemaal, waar we ook zijn, wat we ook doen, gebruiken in Zijn Koninkrijk. Het gaat niet om wat we doen, waar we het doen, het gaat om Wie ons gebruikt, Wie ons de dingen te doen geeft. Zoals gezegd, heel veel dingen hoorden we waar in Arnhem ook vaak over gesproken wordt. En zo'n dominee, die gewoon drie kwartier met z'n gitaar voorgaat bij het zingen, ik zou het in Nederland zo nog wel eens hebben willen meemaken. We zijn dankbaar dat we hier naar de kerk konden gaan, God heeft ons hier gebracht. Aan het einde van de dienst krijgen we ook Zijn zegen mee, we mogen deze week hier in Nurelia op die manier beginnen. Nog om compleet te zijn, we zijn hier in Nurelia goed bereikbaar: 167/16 Lady McCallum Drive Hawa Eliya Nuwara Eliya Sri Lanka en ons (mobiele) telefoonnummer hier is: 0094 (0)72 4684571 Our first week-end in Nurelia. It takes some time to find our way around, what can we do, is there anything interesting here in Nurelia (the Lonely Planet rather complete, but it doesn't say that much about Nurelia, except for the restaurants, the couple of hotels etc.) So on Saturday morning we first do our shopping. It takes about 20 minutes walking to the shops in the village, so buying the groceries easily costs you an hour and a half at least. We found a shop offering Internet, for 6 Rupees (about 6 Euro cents) we can surf over the net and check our e-mail for a little while. A 'little while' easily extends into a 'while', since the connection is an old-fashioned dial-up connection. But at least, we found a shop offering Internet connection so we do not always have to se the connection at the Jon Knox School. Just another street in the village: a public library! Great, may be we can get some English books. Well, no, you can read the books in the library, no way of taking them home! Afterwards, going to Cargill, the local supermarket: 30 cents for carrots, 40 cents for bread, 40 cents for a litre of (clean) water, but almost 4 Euro for Nutella. We are not going to buy any meat, but a can of Smack for the macaroni is available, just over 5 Euro. So the prices are really low of incredibly high. But most of the products we are used to can be bought over here, so that is good. Saturday afternoon it has been raining. Nothing else to say, it was raining cats and dogs the whole afternoon; so we just stayed home, working on the laptop etc. There are lots of dogs in Nurelia, owned by nobody, just finding their way around; they do not bother you at all. Till it gets night: you won't hear them during the day, but during the night all dogs seem to be barking to each other. So falling asleep takes some time. Finally we sleep, at least till 5 in the morning, that's the hour the local mosque starts to spread all kinds of sounds, most probably the first call for prayer for the new day. The Islam is one of the four religions in Sri Lanka (Islam, Buddhism, Hinduism and Christianity) and certainly not the biggest, but the whole village has been wakened up by their prayer call. For those interested in statistics: 74% of the people is Buddhist, 18% is Hindu and the rest is either Muslim or Christian. Christianity, where can we worship tomorrow, Sunday? We looked at the Anglican Church: a big sign with all kinds of Sinhala words, rather difficult to read. Just a few English words with 08.00 stated next to it, but does that mean there will be an English spoken service tomorrow at 08.00? A little bit further into Nurelia is a Methodist church. An English spoken service at 09.00, so we decide to go there this Sunday. Sunday morning, on our way to church. We are curious, will we meet other non Sri Lankan people that are living in Nurelia and are attending a worship service? We descend into Nurelia in the direction of the Methodist church as we see some other white people, they are going in the opposite direction, but one of them has a Bible in his hands, so let's ask where they are going. These are people from Canada; they have lived already for five years in Nurelia. Via Joel Somerville, someone from Ireland who has volunteered at John Knox School as well (in 2003) and whom we have contacted by mail to get to know his experiences, we already heard that there are Canadian people living in Nurelia. Is it by accident that we encounter them on our way to church, especially as they tell us that the Methodist church starts at 10 (contrary to the sign)? No, we believe God made us meet each other. SO we join them to church, they are going to a Pentecostal church a little bit further down the street. When we arrive we already see the pastor with his electrical guitar and for at least 45 minutes we are singing all kind of songs: songs we know from the Worship cd's from Michael W Smith and others we know in Dutch translation. There are about 20 people attending he service: the couple from Canada with their son, the two of us and all others are from Sri Lanka. The sermon is about the difference between missionary and missional: God wants all of us to be missional, not just a couple of missionaries. It is not about what we do or where we are doing it, it is about Whom is using us. We are thankful that we could attend this service, God brought us here. At the end we receive the benediction, a good starting point for this week in Nurelia.

Nurelia calling

31 augustus, 19.15, Nuwara Eliya Mooi huisje hebben we he? Misschien denkt de een of ander dat we in het verkeerde land zijn terechtgekomen...? Het huis is ook werkelijk mooier dan we hadden durven dromen. Het staat op een prachtige plek op een helling, de woonkamer en slaapkamer zijn prima en het is heerlijk om een douche te hebben. Niet dat we ons erg lang kunnen douchen. Na maximaal 2 minuten is het warmwater keteltje leeg. Dat betekent dus: snel inzepen, haren wassen en gauw afspoelen. Dat haal je net in 2 minuten! Maar het is al heerlijk om je haar met warm water te kunnen wassen, dat hadden we niet verwacht. De keuken is wel eenvoudig. We hebben daar een wasbak met koud water en een gasfles met 2 pitten om op te koken. Verder wat pannen en potten, genoeg borden en bekers, maar maar heel weinig bestek. De mensen hier eten alles met hun handen. ze weten dat buitenlanders met bestek eten, daarom liggen er 4 lepels. Dat is het dan. We hebben er vandaag maar een paar messen bijgekocht, die luxe is toch wel lekker. Zonder koelkast, wasmachine, koffiezetapparaat en wat dies meer zij, kunnen we wel, al zullen we dat weer zeer waarderen om dat tzt weer wel te hebben! Er zijn enorme verschillen hier, ook in het wonen. Ons huis is zeer 'luxe' voor begrip hier. Er staan nog wel wat van dit soort huizen hier in de buurt, maar als we de heuvel aflopen, komen we ook allerlei bouwvallen tegen met golfplaten daken, alles schots en scheef. We proberen nog wel eens wat foto's hier in de buurt te maken, om jullie dat ook te laten zien. De afgelopen 2 dagen ben ik op school geweest. Het schooljaar met de kinderen begint a.s. maandag 4 september. We hebben met de leerkrachten het een en ander voorbereid, zoals het maken van een lesrooster. Er zijn dit jaar 8 groepen: 2 peuter/kleutergroepen en 6 andere groepen (Year 1 is in Nederland groep 2, Year 2 is groep 3, etc. het gaat momenteel tot en met Year 6: groep 7) Elke leerkracht is van een groep de 'class teacher'. Dat ben ik van Year 5 (groep 6). Ik geef in die groep bijbelonderwijs, rekenen, aardrijkskunde, muziek en knutselen, in andere groepen geef ik ook rekenen en muziek. Het systeem is een beetje een mengvorm van het idee van de nederlandse basisschool en de middelbare school, omdat elke groep wel een bepaalde groepsleerkracht heeft, maar daarnaast voor bepaalde vakken ook weer 1 van de andere leerkrachten. Er zijn leerkrachten die maar geschoold zijn in 1 bepaald vak, daar komt dit idee vandaan. Het lesrooster is zo goed als klaar. Daar ben ik erg blij mee. Het geeft tenminste structuur en iedereen weet waar hij maandag mee kan beginnen: dat geeft vertrouwen. Verder heb ik een aantal keren overleg gehad met de directeur over noodzakelijke uitgaven voor de school. Een van de dingen waar de leerkrachten steeds tegenaan liepen, was dat ze hun lessen bijna niet voor konden bereiden, omdat er geen boeken waren. Het viel me op dat er wel boekenlijsten waren voor de kinderen. Alle ouders moeten zelf de lesboeken voor hun kinderen kopen (15.000 rupees voor een kind voor een jaar; zo'n 150 euro). Veel geld voor de ouders, en ook veel geld voor de school. Zoveel geld, dat de boeken op school niet eens konden worden aangeschaft (voor elk jaar zou er natuurlijk ook een pakketje voor de school moeten zijn, zodat de leerkrachten van te voren kunnen zien waar de les over gaat en materiaal kunnen klaarleggen/maken, in plaats van tijdens de les een boek van een kind te lenen en ad hoc te gaan lesgeven). Het geld dat we van de PJ school hadden gekregen gaat o.a. daaraan besteed worden: een investering voor de lange termijn (die boeken/lesmethodes kunnen jaren mee) waardoor het niveau van de lessen zeer verbeterd zal kunnen worden. Dus, PJ-lezers: jullie geld wordt goed besteed. Maar daar komt tzt nog een verantwoording en bedankje van! Andere uitgaven zijn bijvoorbeeld ook nog: meubulair voor Year 6. Die groep draait dit jaar voor het eerst (was vorig jaar Year 5, de school groeit elk jaar van onder met een groep aan). Ook worden er nog 5 computers aangeschaft. Wouter gaat helpen met installeren en hij gaat ook ICT les geven! Leuk he! Tijdens deze 3 maanden kijken we nog wat er verder aangeschaft moet worden om het onderwijs te verbeteren. Het geld uit Nederland wordt zo heel vruchtbaar gebruikt! Het zijn 2 nuttige dagen geweest op school. Morgen (vrijdag) ga ik lessen voorbereiden voor maandag. In principe draai ik gewoon mee met het lesrooster. Tussen de bedrijven door hebben we het wel over schoolorganisatie, lesmethodes, materialen en probleemkinderen. Zo gaat 'het coachen' vanzelf! We genieten erg van de vriendelijkheid van de mensen. Wij worden vaak extra begroet en nagekeken. Zeker nu we gewoon tussen hen in wonen vallen we op. Blanke toeristen zien ze nog wel eens in de hoofdstraat lopen, maar zeker niet in de achterafstraatjes, op de markten en in de heuvels. We voelen ons erg wit. Ik liet op school aan de leerkrachten een klassenfoto zien van mijn klas van vorig jaar. Ze vonden dat alle kinderen precies op elkaar leken. 'Vooral de jongens, die zijn allemaal hetzelfde, bij de meisjes is het haar nog anders'. Ik zei dat ik dat bij de kinderen hier ook vind. Ik vrees dat ik ze volgende week absoluut niet uit elkaar kan houden. In Nederland vind ik namen bij gezichten onthouden geen enkel punt, hier zal dat wel anders zijn. ten eerste omdat de gezichtjes voor mij allemaal hetzelfde lijken, ten tweede omdat ik de namen absoluut niet kan onthouden (bij de collega's is het al bar moeilijk, wat dacht je van: gimhani gamage, kala paramasivam, shalini rajamoney....... help!) en, om het allemaal nog een beetje moeilijker te maken: de truc van 'jij met die blauwe trui mag het zeggen', zal ook niet werken, want ze dragen allemaal hetzelfde uniform!!! Leuk om andere gewoontes in een andere cultuur te zien. We zaten tussen de middag met de leerkrachten te lunchen. Ik had een pakje brood bij me (dat hebben we hier-hoera!- gevonden, al is het witter dan wit), zij hadden allemaal een pakketje krantenpapier bij zich, als ze dat open maken, zit er een plastic zakje in met een pakketje rijst/groenten/vlees. Het krantenpapier wordt opengevouwen als tafelkleedje, het plastic zakje wordt opengescheurd en dan wordt de rijst gegeten. Lekker met je handen een beetje roeren in die rijst, een 'propje' in je handen pakken en in je mond stoppen. Ik snap niet hoe ze het voor elkaar krijgen. Ik mocht proeven, wel met een lepel: was lekker. Zij vonden eten met een lepel niet lekker, zeiden ze, 'dan kan je niet lekker roeren en proef je niet wat je eet'. Oke, 't is maar wat je gewend bent. Tot de volgende keer maar weer. August 31, 19.15, Nuwara Eliya Beautiful house do we have, don't we? May be somebody thinks that we arrived in the wrong country...? The house is more beautiful than we ever dreamt of. It is situated on a beautiful spot on the hill, the living room and the bedroom are fine and it is fantastic to be able to take a shower. Not a very long one: after 2 minutes max there is any more warm water left. So be quick with soap and washing your hair. We just can do it in two minutes! But it is great anyway to have warm water, we did not expect it before we arrived here. The kitchen is rather simple. Only cold water and a stove on camping gas. Some pots, dishes and cups, but very little knives and forks, actually no knives and forks at all. The people over here use their hands to eat. They know that foreigners do not, so there are four spoons! That's it. So we bought a couple of knives today, our own little luxury. We can live without fridge, washing machine, coffee maker and other, although we definitely will value it again if we do have these things again in Australia. There are huge differences over here, also in housing. Our house is rather luxurious. There are some other houses like ours here in the neighbourhood but also all kind of dump places (slumps). We will try to show you with some pictures in the coming days. Last two days I have been busy at school. The new school year starts coming Monday, September 4. We prepared several things with the teachers, like a time schedule. This year there will be eight different groups: 2 kindergarten and six others. Each teacher is the class teacher of one particular group. I will be the one of Year 5. I will give them bible lessons, math, geography, music and arts and crafts, in other groups I also give maths and music. It is a kind of mix of the systems of a Dutch elementary school and a Dutch high school: each group has its own class teacher but certain subjects are given by another teacher, not the class teacher. Some teachers only had their training for one subject, so that's why. The time schedule is almost ready. I am rather happy with it. It gives structure and everybody knows what to do this coming Monday. I have had a couple of talks with the principal about a couple of expenses. One of the things the teachers encountered: they could not prepare their lessons, because there were no books. There is a list of books the parents have to buy for their children (about 15.000 rupees per child per year, 150 Euro). A lot of money for the parents, but also for the school. Too much, so the school did not have the books itself (The school should have the books, so the teachers can prepare themselves instead of during the school hour borrow a book of one of the children and do the lesson without preparation). The money we received from the PJ-school in the Netherlands will be used for buying the books: a long-term investment. So readers from the PJ-school: your money will be used wisely. Some other expenses: tables and chairs for Year 6, the new group this year. We will also buy 5 computers. Wouter will help to install them and will teach some ICT lessons. In the coming months we will try to see what other things need to be purchased in order to improve the level of education. These have been two useful days at school. Tomorrow (Friday) I will prepare my lessons for Monday. So I will just teach, talking about school organization, teaching materials etc. will be done in spare time. We really enjoy the friendliness of the people over here. Lots of people are staring to us. Especially since we live among them. White tourists they see more often downtown, but not in the little streets, the market, on the hills. We feel rather white. In school I showed to the teachers a photo of my own class of last year in the Netherlands. They thought each kid looked like the other, especially the boys, they are all the same. I told them that for me all the children over here looked alike, so I am afraid I will not be able to remember their names next week. They all look like one another and I certainly can not remember all the names (to remember the names of the teachers is already quite difficult: gimhani gamage, kala paramasivam, shalini rajamoney....... help!) and using something as 'the one with the blue shirt may answer' will not work since all the children wear the same uniform! It is great to see different things in different cultures. We were having our lunch, I had my sandwiches, the others had some packet wrapped in a paper and within that paper a plastic bag with rice and vegetables/meat. The paper and plastic bag are opened and they eat the rice with their hands: mixing everything with their hands and putting it in their mouths with their hands. I do not understand how they can do it. I have tasted some of their food, but using a spoon: quite tasteful. They did not like eating with a spoon: 'you can not stir and you do not taste what you are eating'. Ok, whatever you are used to! Hope to continue next time.